Już od wieków wykorzystujemy energię wiatrową. Dowodem tego zjawiska są m. in. historyczne wiatraki, pierwotnie używane do mielenia zboża oraz możliwość podróży morskich, której znaczącą działalność zauważamy już od XIV wieku na terenie średniowiecznej Polski. Co więcej, już około 3500 p.n.e. wykorzystywano wiatr do napędzania żagli pierwszych prymitywnych statków. W dzisiejszych czasach ten zasób zyskał jednak całkiem odmienne znaczenie. Za pomocą konwersji energii kinetycznej wiatru na formę, która umożliwia bezpośrednie wykorzystanie jej m.in. w zasilaniu sieci energetycznych, farm, odległych osiedli oraz stacji badawczych. Energia wiatrowa odgrywa kluczową rolę we współczesnej gospodarce energetycznej, dbającej o ekologiczny sposób pozyskiwania źródeł mocy.
Zasilanie słoneczne i wiatrowe posiadają pewne podobieństwo, które stawia je wyżej w porównaniu do niemal wszystkich pozostałych ekologicznych sposobów wytwarzania energii. Zarówno promienie słoneczne, jak i wiatr występują w prawie każdym zakątku świata, co sprawia, że są one jednymi z najbardziej ogólnodostępnych źródeł energii. Są także świetnym rozwiązaniem w kontekście ograniczenia nadmiernej emisji dwutlenku węgla do atmosfery.
Sposób w jaki pozyskujemy energię wiatrową jest niebywale prosty. Opiera się na wykorzystaniu energii pochodzącej z ruchów mas powietrza. Proces ten zachodzi za pośrednictwem turbiny wiatrowej. Siła wiatru wprawia łopaty wirnika w ruch obrotowy, co prowadzi do wytworzenia energii mechanicznej. Ta energia jest następnie przekształcana na energię elektryczną w generatorze. W turbinach wiatrowych używa się generatorów prądu stałego lub przemiennego.
Częścią turbiny odpowiedzialną za efektywność produkcji energii w dużej mierze jest wieża, która podtrzymuje wirnik oraz generator. Im wyższa wieża turbiny, tym większa ilość energii jest przez nią produkowana. Wynika to z pewnej zależności, ktora reguluje predkosc wiatru. Przepływ wiatru na niewielkiej wysokości jest bardzo ograniczony i spowolniony, ponieważ masy powietrza napotykają na swojej drodze liczne przeszkody w formie roslinnosci i zabudowan (budynki, drzewa, a nawet krzewy). Średnia prędkość wiatru w obszarach o wysokiej urbanizacji wynosi ok. 3,6-18 km/h. Turbiny wiatrowe osiągają wysokość niemal 200 m, co znacznie wykracza poza wysokość wielu budynków oraz drzew. Na tej wysokości wiatr wieje z prędkością ok. 22-54 km/h, osiągając maksymalne wartości powyżej 70 km/h w obszarach o bardzo niskim poziomie zabudowy i ubogim w wysokie drzewa oraz stabilnym wietrze. Przykładem takich miejsc są obszary górskie. Chociaż może to być zaskoczeniem dla wielu osób, morskie farmy wiatrowe są najbardziej wydajne, ponieważ wiatr jest tam silniejszy, a czynniki ograniczające jego działanie praktycznie nie występują.
Nie możemy zapomnieć o koegzystencji wszystkich źródeł odnawialnych. Wiatr, oprócz generowania mocy elektrycznej, jest także wykorzystywany do napędzania pomp wodnych w elektrowniach wodnych. Energia wiatrowa posiada ogromny wachlarz zalet, takich jak ekologiczność czy odnawialność. Najważniejsza jest jednak znaczna oszczędność zasobów, zarówno kopalnych, jak i odnawialnych. Taka produkcja energii nie wymaga obecności źródeł odnawialnych, takich jak woda, ani nieodnawialnych, jak węgiel czy gaz ziemny. Zważywszy na jej rozpowszechnienie, energia wiatrowa jest idealnym rozwiązaniem problemu deficytu energetycznego w niektórych obszarach, ubogich w bardziej i mniej konwencjonalne źródła zasilania. Energia wiatrowa jest jednym z głównych filarów zrównoważonego rozwoju i doskonałym sposobem zastąpienia tradycyjnych, nie ekologicznych źródeł energii.
Oprócz licznych zalet, energia wiatrowa ma jednak również pewne wady. Zróżnicowane warunki pogodowe mogą wpływać na nieregularność produkcji tej zielonej energii. Mimo to energetyka wiatrowa w Polsce rozwija się intensywnie, co jest szczególnie widoczne na przestrzeni ostatnich 20 lat. Początki rozwoju szacuje się na około 2000 rok, ponieważ to właśnie w latach 2000-2010 polski rząd podjął decyzję o instalacji pierwszych farm wiatrowych (głównie na północno-zachodnich obszarach Polski). Turbiny wiatrowe z tego okresu nie były jednak tak nowoczesne i wydajne, jak dzisiejsze. Wzrost liczby turbin wiatrowych był głównie wynikiem korzyści finansowych, jakie zapewniały programy wsparcia unijnego i krajowego (ulgi podatkowe, dotacje). Po 2010 roku nastąpił gwałtowny wzrost notowanej liczby turbin wiatrowych. Punktem kulminacyjnym rozwoju polskiej energetyki wiatrowej był 2020 rok, kiedy Polska stała się jednym z liderów w produkcji energii z wiatru w regionie Europy Środkowo-Wschodniej. W tym czasie moc wiatrowa stanowiła aż 10% produkcji energii w Polsce. W 2021 roku wprowadzono zmiany w przepisach regulujących budowę nowych turbin, co utrudniło dalszy rozwój (np. ustawa o minimalnej odległości turbin wiatrowych od zabudowań). Jednak nawet te trudności nie zniechęciły Polski.
Grupa EKOcentrycy
